"Το άλικο πρώτο ανθάκι
στης τσιντόνιας το γυμνό κλαρί
θυμίζει στόμα κοριτσιού που από λαχτάρα αιμάσσει
τόσο πού, αφού ο σπίνος μες στον κάλυκά του ξεδιψάσει
σφυρίζει ένα: "έτσι άραγε φιλούν;"
και μοιάζει ν' απορεί. "
Γιάννης Τσίγκρας
Ανήμερα του Αγίου Νεκταρίου, την επομένη της γιορτής των Αρχαγγέλων.....
Πρέπει να ήταν την ώρα που ήμουν στην αγρυπνία του Αη Νεκταράκη μου, ξημερώνοντας η μέρα του....
Είναι καλό να πεθαίνουν οι ποιητές ξημερώματα; Ταιριαστό θα έλεγα καθώς οι τελείες και τα αποσιωπητικά γίνονται κεριά μέσα στη νύχτα και πάνε μπροστά σαν μικρά φαναράκια παιδιών λιτανείας, για να φέγγουν τον δρόμο της ψυχής.
Είχα την έγνοια του Γιάννη.
Μιλούσαμε ή σωπαίναμε στο τηλέφωνο, συχνά.
Μόνο που τον τελευταίο καιρό το τηλέφωνό του δεν απαντούσε. Ο Γιάννης ήταν αλλού (πάντα ήταν κάπου αλλού από κει που νόμιζες), ο ποιητής είχε σωπάσει κατά κόσμον και έγραφε τους μυστικούς του στίχους για λογαριασμό των αγγέλων που θα του έπαιρναν την πνοή του τέλους και το παιδί που είχε ερωτευτεί την Μαρία γέρασε απότομα (εκδικητικά για το φευγιό της, θα έλεγα) όταν η αγαπημένη του προτίμησε το φέρετρο από την αγκαλιά του....
Έβρεχε την μέρα που τον κοίταξα ανάμεσα στα λουλούδια, εκεί στον Άγιο Τρύφωνα της γειτονιάς του. Ένα αποπειρώμενο χαμόγελο στα στεγνωμένα του χείλια έδειχνε πως δεν φοβήθηκε την στιγμή του θανάτου ή πως είχε προσπαθήσει να πει ένα δίστιχο...Ήταν αδυνατισμένος και ήρεμος -ολόκληρος μία φυγή, ένας αποχαιρετισμός, μία πληγή-.
Στο ξόδι του -μεταξύ των άλλων- είδα και κάποιους από τους ήρωες των βιβλίων του (ή συγγενείς τους) σαν σελίδες που άνοιξαν τιμητικά μπροστά στην σωρό του συγγραφέα ή σαν λουλουδάκια που άνθισαν για να θυσιάσουν τον τελευταίο τους ανθό στην ορμή της βροχής αφού κανείς δεν θα έγραφε πλέον για την ύπαρξή τους.....
Έκανα ένα κομποσκοινάκι για κείνον το βράδυ που ξάπλωσα και μόνον τότε τον ξαναβρήκα να χαμογελάει με το γέλιο που δεν ήθελε να δείχνεται ως γέλιο αλλά προσπαθούσε να μοιάζει με δειλινό όπου έπαιζαν τα παιδιά που υπήρξαμε κάποτε στις αλάνες.
Με κοίταζε και ανάμεσα στο έρκος των οδόντων του ένα αρχαίο τόπι τσαλαβουτούσε στα λασπόνερα που ακόμη ως τώρα πλημμυρίζουν την Νεάπολη. Από κοντά βγήκε η Νίτσα η μάνα του (χρόνια πεθαμένη) και κοίταζε που έφευγε ο γυιός της και τον σταύρωνε. Άκουσα και τον ξύλινο ήχο αλλά δεν είδα το πρόσωπο του πατέρα του "ανάπηρος πολέμου".
Στο περίπτερο της οικογένειας φάνηκαν κρεμασμένες οι εφημερίδες, οι τσίχλες και οι καραμέλες στις προθήκες του ενώ κάτω από το ράφι (στο εσωτερικό) είδα τη Σύνοψη του Γιάννη (ή ο Συνέκδημος ήταν, δεν θυμάμαι ακριβώς)....
Εγώ ήμουν, λέει, απέξω από το περίπτερο και κουβεντιάζαμε. (Δηλαδή -κυρίως- τον άκουγα να λέει για τους Πατέρες και την ευχή).
Όταν ξύπνησα το κομποσκοίνι ήταν μπλεγμένο στα δάχτυλά μου και το δάκρυ μου αφημένο στο μαξιλάρι.
στης τσιντόνιας το γυμνό κλαρί
θυμίζει στόμα κοριτσιού που από λαχτάρα αιμάσσει
τόσο πού, αφού ο σπίνος μες στον κάλυκά του ξεδιψάσει
σφυρίζει ένα: "έτσι άραγε φιλούν;"
και μοιάζει ν' απορεί. "
Γιάννης Τσίγκρας
Ανήμερα του Αγίου Νεκταρίου, την επομένη της γιορτής των Αρχαγγέλων.....
Πρέπει να ήταν την ώρα που ήμουν στην αγρυπνία του Αη Νεκταράκη μου, ξημερώνοντας η μέρα του....
Είναι καλό να πεθαίνουν οι ποιητές ξημερώματα; Ταιριαστό θα έλεγα καθώς οι τελείες και τα αποσιωπητικά γίνονται κεριά μέσα στη νύχτα και πάνε μπροστά σαν μικρά φαναράκια παιδιών λιτανείας, για να φέγγουν τον δρόμο της ψυχής.
Είχα την έγνοια του Γιάννη.
Μιλούσαμε ή σωπαίναμε στο τηλέφωνο, συχνά.
Μόνο που τον τελευταίο καιρό το τηλέφωνό του δεν απαντούσε. Ο Γιάννης ήταν αλλού (πάντα ήταν κάπου αλλού από κει που νόμιζες), ο ποιητής είχε σωπάσει κατά κόσμον και έγραφε τους μυστικούς του στίχους για λογαριασμό των αγγέλων που θα του έπαιρναν την πνοή του τέλους και το παιδί που είχε ερωτευτεί την Μαρία γέρασε απότομα (εκδικητικά για το φευγιό της, θα έλεγα) όταν η αγαπημένη του προτίμησε το φέρετρο από την αγκαλιά του....
Έβρεχε την μέρα που τον κοίταξα ανάμεσα στα λουλούδια, εκεί στον Άγιο Τρύφωνα της γειτονιάς του. Ένα αποπειρώμενο χαμόγελο στα στεγνωμένα του χείλια έδειχνε πως δεν φοβήθηκε την στιγμή του θανάτου ή πως είχε προσπαθήσει να πει ένα δίστιχο...Ήταν αδυνατισμένος και ήρεμος -ολόκληρος μία φυγή, ένας αποχαιρετισμός, μία πληγή-.
Στο ξόδι του -μεταξύ των άλλων- είδα και κάποιους από τους ήρωες των βιβλίων του (ή συγγενείς τους) σαν σελίδες που άνοιξαν τιμητικά μπροστά στην σωρό του συγγραφέα ή σαν λουλουδάκια που άνθισαν για να θυσιάσουν τον τελευταίο τους ανθό στην ορμή της βροχής αφού κανείς δεν θα έγραφε πλέον για την ύπαρξή τους.....
Έκανα ένα κομποσκοινάκι για κείνον το βράδυ που ξάπλωσα και μόνον τότε τον ξαναβρήκα να χαμογελάει με το γέλιο που δεν ήθελε να δείχνεται ως γέλιο αλλά προσπαθούσε να μοιάζει με δειλινό όπου έπαιζαν τα παιδιά που υπήρξαμε κάποτε στις αλάνες.
Με κοίταζε και ανάμεσα στο έρκος των οδόντων του ένα αρχαίο τόπι τσαλαβουτούσε στα λασπόνερα που ακόμη ως τώρα πλημμυρίζουν την Νεάπολη. Από κοντά βγήκε η Νίτσα η μάνα του (χρόνια πεθαμένη) και κοίταζε που έφευγε ο γυιός της και τον σταύρωνε. Άκουσα και τον ξύλινο ήχο αλλά δεν είδα το πρόσωπο του πατέρα του "ανάπηρος πολέμου".
Στο περίπτερο της οικογένειας φάνηκαν κρεμασμένες οι εφημερίδες, οι τσίχλες και οι καραμέλες στις προθήκες του ενώ κάτω από το ράφι (στο εσωτερικό) είδα τη Σύνοψη του Γιάννη (ή ο Συνέκδημος ήταν, δεν θυμάμαι ακριβώς)....
Εγώ ήμουν, λέει, απέξω από το περίπτερο και κουβεντιάζαμε. (Δηλαδή -κυρίως- τον άκουγα να λέει για τους Πατέρες και την ευχή).
Όταν ξύπνησα το κομποσκοίνι ήταν μπλεγμένο στα δάχτυλά μου και το δάκρυ μου αφημένο στο μαξιλάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου