Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις...
Μια βδομάδα και κάτι μέρες νάμαστε ξανά εδώ!
Και ναι μεν μπήκαμε επισήμως στο Φθινόπωρο, εγω όμως λειτουργώ ανάποδα (ως συνήθως) παραμένω γραπωμένη από το Καλοκαίρι που δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικό τολμώ να πω κι έτσι παίρνω τώρα το αίμα μου πίσω!
Ισως εσείς έχετε κουραστεί από την επανάληψη των ίδιων θεμάτων, αλλά η αλήθεια είναι οτι όταν βρίσκεσαι ακόμα σε καλοκαιρινή διάθεση, δε μπορείς ν΄ απαλλαγείς εύκολα απο τις συνήθειές του και να μην σε προκαλούν τα υλικά που σου προσφέρει.
Έτσι ακόμα, θα μου επιτρέψετε να παίζω με τις πέτρες μου και να δημιουργώ ιστορίες, προσωπικών διαδρομών στις αναμνήσεις και μέσα απ; αυτές να βγαίνει ένα αποτέλεσμα, που μοιράζομαι μαζί σας.
Θα σας έχω λοιπόν ξαναπεί, οτι ευτύχησα νάχω προέλθει απο ένα μεγάλο έρωτα, που κράτησε μέχρι το τέλος του ενός !
Οι γονείς μου αγαπήθηκαν, μαθητές ακόμα στο σχολείο, κι έτσι παρέμειναν 62 χρόνια μετά.
Σπάνιο θα μου πείτε, στις μέρες μας δε ανύπαρκτο, γι αυτό και αξίζει να μείνει στη συλλογή ;)
Πήγαιναν παντού μαζί, γι αυτό όλοι τους έλεγαν "το ζευγαράκι" και τους καμάρωναν !
Ευτυχίσαμε κι εγω κι ο αδελφός μου να μεγαλώσουμε σ΄ ένα υγιές και προστατευμένο με αγάπη περιβάλλον.
Να λοιπόν οι εικόνες που γεννήθηκαν απ αυτό:
Και συνεχίζοντας, η επόμενη εικόνα που γεννήθηκε βουτώντας πάντα στο χώρο του μη υπαρκτού,αλλά κάποτε γενόμενου, είναι η επόμενη
Η γνώριμη φιγούρα του μπαμπά μου με τη Vespa του!
Χειμώνα -Καλοκαίρι αυτή η βέσπα ήταν σ ε κίνηση.
Το χειμώνα να με πάει στο σχολείο, να μη βρέχομαι τις μέρες που άνοιγαν οι ουρανοί κι εγώ πήγαινα με το ποδήλατό μου.
Μιλάμε οτι στα Επτάνησα, τα νεανικά μου χρόνια όταν αρχιζε να βρέχει ξεχνούσε να σταματήσει! Ξεχείλιζαν οι τράφοι και γίνονταν ένα με το δρόμο, μ; αποτέλεσμα να γίνονται επικίνδυνοι για παιδιά άμαθα στις καιρικές αυτές συνθήκες. Ετσι η μηχανή, μας έκανε μια γρήγορη και ασφαλή μετάβαση, στα άξια χέρια του πατέρα.
Το Καλοκαίρι πάλι,ήταν το μέσον για τις βόλτες και τις θάλασσες.
Πολλές ώρες καβάλα και κουβεντολόϊ των δυο μας πάνω της.
Πόσες ιστορίες δεν έχει μοιραστεί μαζί μου! Πόσες ώρες δε ξαποστάσαμε στο τέρμα του Αργασιού, αγναντεύντας απέναντι την Πόλη και εξιστορώντας κομμάτια της ιστορίας της, που χάθηκε με το σεισμό!
Πόσες φορές σε συρθήκαμε στο δρόμο σ ένα ξαφνικό φρενάρισμα! Πόσα Καλοκαίρια δεν γέμισε παιδιά να πάνε στις κοντινές παραλίες για μπάνιο με τον παππού πλέον.
Όμορφα χρόνια που πέρασαν απο μας τα παιδιά του, στα εγγόνια του με την ίδια και περισσότερη λατρεία!
Και επειδή τα χρόνια μου ήταν όμορφα, έκανα πολλά ταξίδια με το μυαλό μου διαβάζοντας από μικρή λογοτεχνία.
Στην αρχή με δανεισμένα βιβλία ,στη συνέχεια με δικά μου από βιβλιοθήκη που την εμπλούτιζε συνεχώς ο μπαμπάς μου και στη συνέχεια εγώ η ίδια απο το βδομαδιάτικο χαρτζιλίκι μου.
Έτσι εκπαιδεύτηκε η φαντασία μου και ζούσε μαζί με τους ήρωες των βιβλίων την πλοκή τους
Πόσα δε μου προσέφεραν αυτά τα βιβλία!
Πόσες ώρες ξενοιασιάς και φευγιό του νου,σε νέους ορίζοντες που ανοίγονταν μπροστά μου και ποθούσα να τους κατακτήσω!
Το βιβλίο είναι η ωραιότερη διασκέδαση για ένα παιδί και λυπάμαι, που σήμερα η τηλεόραση έχει υποκαταστήσει τα πάντα και έχει χαθεί η μαγεία του ταξιδιού, μέσα απο τις σελίδες ενός αναγνώσματος, ενός κιτρινισμένου βιβλίου που μυρίζει ακόμα μελάνι.
Αγαπώ το βιβλίο στη μορφή που το γνωρίσαμε και αρνούμαι το ηλεκτρονικό, αλλά οι καιροί αλλάζουν κι ο κόσμος εξελίσσεται ραγδαία, αφήνοντας πίσω παλιές φόρμες που εμείς ζήσαμε μαζί τους και θα γίνουν ίσως οι αναμνήσεις των νέων παιδιών.
Έτσι μου είναι εύκολο να πλάσω παραμύθια ακόμα και με τις πέτρες και να δώσω διέξοδο ταξιδιού στο μυαλό μέσα απ αυτές!
Αυτά λοιπόν δυο παραμυθένια έργα και μία έτοιμη για ταξίδι , όπου δει!
Ελπίζω να σας αρέσουν, εγω απόλαυσα και απολαμβάνω κάθε φορά αυτό το ταξίδι, που ξεκινάει από μία πέτρα και σιγά σιγά διαμορφώνεται και πολλές φορές οδηγεί σ; άλλα μονοπάτια που δεν είχα καν φαντασθεί!
Και ναι μεν μπήκαμε επισήμως στο Φθινόπωρο, εγω όμως λειτουργώ ανάποδα (ως συνήθως) παραμένω γραπωμένη από το Καλοκαίρι που δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικό τολμώ να πω κι έτσι παίρνω τώρα το αίμα μου πίσω!
Ισως εσείς έχετε κουραστεί από την επανάληψη των ίδιων θεμάτων, αλλά η αλήθεια είναι οτι όταν βρίσκεσαι ακόμα σε καλοκαιρινή διάθεση, δε μπορείς ν΄ απαλλαγείς εύκολα απο τις συνήθειές του και να μην σε προκαλούν τα υλικά που σου προσφέρει.
Έτσι ακόμα, θα μου επιτρέψετε να παίζω με τις πέτρες μου και να δημιουργώ ιστορίες, προσωπικών διαδρομών στις αναμνήσεις και μέσα απ; αυτές να βγαίνει ένα αποτέλεσμα, που μοιράζομαι μαζί σας.
Θα σας έχω λοιπόν ξαναπεί, οτι ευτύχησα νάχω προέλθει απο ένα μεγάλο έρωτα, που κράτησε μέχρι το τέλος του ενός !
Οι γονείς μου αγαπήθηκαν, μαθητές ακόμα στο σχολείο, κι έτσι παρέμειναν 62 χρόνια μετά.
Σπάνιο θα μου πείτε, στις μέρες μας δε ανύπαρκτο, γι αυτό και αξίζει να μείνει στη συλλογή ;)
Πήγαιναν παντού μαζί, γι αυτό όλοι τους έλεγαν "το ζευγαράκι" και τους καμάρωναν !
 |
| Πετρες και ακουαρέλα πάνω σε χαρτονάκι (pebble art by Hara on cardboard) |
Ευτυχίσαμε κι εγω κι ο αδελφός μου να μεγαλώσουμε σ΄ ένα υγιές και προστατευμένο με αγάπη περιβάλλον.
Να λοιπόν οι εικόνες που γεννήθηκαν απ αυτό:
Και συνεχίζοντας, η επόμενη εικόνα που γεννήθηκε βουτώντας πάντα στο χώρο του μη υπαρκτού,αλλά κάποτε γενόμενου, είναι η επόμενη
Η γνώριμη φιγούρα του μπαμπά μου με τη Vespa του!
 |
| pebble art by Hara |
Χειμώνα -Καλοκαίρι αυτή η βέσπα ήταν σ ε κίνηση.
Το χειμώνα να με πάει στο σχολείο, να μη βρέχομαι τις μέρες που άνοιγαν οι ουρανοί κι εγώ πήγαινα με το ποδήλατό μου.
Μιλάμε οτι στα Επτάνησα, τα νεανικά μου χρόνια όταν αρχιζε να βρέχει ξεχνούσε να σταματήσει! Ξεχείλιζαν οι τράφοι και γίνονταν ένα με το δρόμο, μ; αποτέλεσμα να γίνονται επικίνδυνοι για παιδιά άμαθα στις καιρικές αυτές συνθήκες. Ετσι η μηχανή, μας έκανε μια γρήγορη και ασφαλή μετάβαση, στα άξια χέρια του πατέρα.
Το Καλοκαίρι πάλι,ήταν το μέσον για τις βόλτες και τις θάλασσες.
Πολλές ώρες καβάλα και κουβεντολόϊ των δυο μας πάνω της.
Πόσες ιστορίες δεν έχει μοιραστεί μαζί μου! Πόσες ώρες δε ξαποστάσαμε στο τέρμα του Αργασιού, αγναντεύντας απέναντι την Πόλη και εξιστορώντας κομμάτια της ιστορίας της, που χάθηκε με το σεισμό!
Πόσες φορές σε συρθήκαμε στο δρόμο σ ένα ξαφνικό φρενάρισμα! Πόσα Καλοκαίρια δεν γέμισε παιδιά να πάνε στις κοντινές παραλίες για μπάνιο με τον παππού πλέον.
Όμορφα χρόνια που πέρασαν απο μας τα παιδιά του, στα εγγόνια του με την ίδια και περισσότερη λατρεία!
Και επειδή τα χρόνια μου ήταν όμορφα, έκανα πολλά ταξίδια με το μυαλό μου διαβάζοντας από μικρή λογοτεχνία.
Στην αρχή με δανεισμένα βιβλία ,στη συνέχεια με δικά μου από βιβλιοθήκη που την εμπλούτιζε συνεχώς ο μπαμπάς μου και στη συνέχεια εγώ η ίδια απο το βδομαδιάτικο χαρτζιλίκι μου.
Έτσι εκπαιδεύτηκε η φαντασία μου και ζούσε μαζί με τους ήρωες των βιβλίων την πλοκή τους
Πόσα δε μου προσέφεραν αυτά τα βιβλία!
Πόσες ώρες ξενοιασιάς και φευγιό του νου,σε νέους ορίζοντες που ανοίγονταν μπροστά μου και ποθούσα να τους κατακτήσω!
Το βιβλίο είναι η ωραιότερη διασκέδαση για ένα παιδί και λυπάμαι, που σήμερα η τηλεόραση έχει υποκαταστήσει τα πάντα και έχει χαθεί η μαγεία του ταξιδιού, μέσα απο τις σελίδες ενός αναγνώσματος, ενός κιτρινισμένου βιβλίου που μυρίζει ακόμα μελάνι.
Αγαπώ το βιβλίο στη μορφή που το γνωρίσαμε και αρνούμαι το ηλεκτρονικό, αλλά οι καιροί αλλάζουν κι ο κόσμος εξελίσσεται ραγδαία, αφήνοντας πίσω παλιές φόρμες που εμείς ζήσαμε μαζί τους και θα γίνουν ίσως οι αναμνήσεις των νέων παιδιών.
Έτσι μου είναι εύκολο να πλάσω παραμύθια ακόμα και με τις πέτρες και να δώσω διέξοδο ταξιδιού στο μυαλό μέσα απ αυτές!
 |
| "Η Κοκκινοσκουφίτσα" Mixed media with pebbles on canvas by Hara |
 |
| Mixed media with pebbles on canvas by Hara |
Αυτά λοιπόν δυο παραμυθένια έργα και μία έτοιμη για ταξίδι , όπου δει!
Ελπίζω να σας αρέσουν, εγω απόλαυσα και απολαμβάνω κάθε φορά αυτό το ταξίδι, που ξεκινάει από μία πέτρα και σιγά σιγά διαμορφώνεται και πολλές φορές οδηγεί σ; άλλα μονοπάτια που δεν είχα καν φαντασθεί!
ΔΕΥΤΈΡΑ, 26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΊΟΥ 2016
