Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά... Μαρία Νικολάου

ΠΗΓΗ!!! https://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr

ΠΗΓΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ!  https://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/2016/07/blog-post.html

Τρίτη, 12 Ιουλίου 2016

Θυμάμαι τα καλοκαίρια...

Στο άλλο μου blog ξεκίνησα νέο δρώμενο. Όλο το καλοκαίρι θα γράψουμε τις ιστορίες του καλοκαιριού. Θυμήθηκα μια ανάρτηση που έκανα πριν τέσσερα χρόνια ακριβώς. Αν θες και συ να μοιραστείς μαζί μας καλοκαιρινές ιστορίες, ποιήματα, πεζά, φωτογραφικές συλλογές ή ότι άλλο θες, ετοίμασε μια ανάρτηση και άφησε σχόλιο εδώ.

Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο χωριό. Ανυπομονούσαμε να τελειώσουν τα σχολεία. Να μας φύγει αυτό το βάρος. Για να ξεχυθούμε στην παραλία.

Θυμάμαι το πρώτο πράγμα που κάναμε με τον αδελφό μου το πρωί όταν ξυπνούσαμε ήταν να φορέσουμε τα μαγιό μας. Και περνούσαμε όλο το πρωί στην παραλία. Μέχρι να έρθει ο μπαμπάς να μας μαζέψει επιτέλους, για να φάμε το μεσημέρι.

Περιμέναμε τους φίλους μας από την Αθήνα να έρθουν. Είχαμε τόσα να πούμε. Θυμάμαι τις απογευματινές μας βόλτες, τα σουβλάκια στο χέρι, τα ψημένα καλαμπόκια, τα παγωτά που μετρούσαμε. Θυμάμαι τις παρέες στην αλάνα δίπλα στο σπίτι. Μας έπαιρνε το βράδυ, ξεχνιόμασταν στο παιχνίδι και στα χάχανα.

Μετά ήρθε η εφηβεία. Μεγαλώσαμε. Οι βόλτες έγιναν βραδινές. Θυμάμαι τη μαμά να μας περιμένει με το ρολόι. Το θερινό σινεμά, που πλέον δεν λειτουργεί. Τους πρώτους καφέδες, τις πρώτες μας μπύρες. Και τα πρώτα μας μεθύσια. Κάπως έτσι ήρθαν και οι πρώτοι καλοκαιρινοί έρωτες. Που έφευγαν το Σεπτέμβρη και γυρνούσαν την επόμενη χρονιά αλλαγμένοι και διαφορετικοί.

Μετά φύγαμε φοιτητές και ερχόμασταν με λιγότερη όρεξη για τις καλοκαιρινές διακοπές. Πως από εκεί που μένεις μόνος, ξαφνικά θα πρέπει ξανά να ζήσεις με τους γονείς; Θυμάμαι τα ξενύχτια, τα τηλέφωνα στους φίλους από την σχολή, τις σκέψεις σε κάποιον έρωτα που έμενε πίσω. Την ανυπομονησία για τον χειμώνα που θα ερχόταν, τις φοιτητικές τρέλες που εξιστορούσαμε ο ένας τον άλλον.

Και μετά όλα άλλαξαν. Αρχίσαμε να δουλεύουμε, οι σχέσεις γίνανε πιο περίπλοκες, οι φίλοι λιγόστεψαν. Δεν μπορούσαμε πλέον να πηγαίνουμε στο χωριό παρά μόνο λίγες μέρες. Οι καλοκαιρινοί φίλοι δεν ξαναήρθαν, χάσαμε επαφές. Οι ευθύνες μεγάλωσαν και μας βαραίνουν ώρες ώρες. Έχει βέβαια την γοητεία του και αυτό. Πιο συνειδητοποιημένοι στις επιλογές, πιο κοντά στους γονείς πλέον, πιο σίγουροι, πιο σταθεροί.

Το χωριό όμως παρέμεινε μια διέξοδος, ένα καταφύγιο ξενοιασιάς, σαν ένα διακόπτη που σβήνει, έστω για προσωρινά, τις κακές σκέψεις. Ένα καλάθι όμορφων αναμνήσεων που μας κάνει να νιώθουμε γεμάτοι. Ένα βάλσαμο για την κούραση που κουβαλάμε όλοι.